Kerala: God's own country
Door: Wilhelmien & Boy
Blijf op de hoogte en volg Wilhelmien & Boy
12 Februari 2015 | India, Kochi
Kerala: God's own country
Nou jongens, onze reis naar Kerala, dat mooie en minder mooie aspecten heeft, verliep als volgt:
Vanuit Agonda gingen we per taxi naar de stationsplaats Madgaon, en dat was een ware helse rit.
Bocht na bocht en inhaalmanoeuvres waar we allebei grijze haren van hebben gekregen, keiharde muziek waar de chauffeur vrolijk meezong, jongens, we hadden het Spaans benauwd! Wilhelmientje wagenziek van al dat gehots en geklots en bocht in bocht uit, vreselijk!
Eenmaal in Madgaon op het station aangekomen stond daar een heel behulpzaam mannetje, dat een taxichauffeur bleek te zijn en ons begeleidde naar de centrale taxibalie waar we een kaartje konden kopen voor de lokale markt. Het toeval wilde dat het nummer van de taxi dat omgeroepen werd om ons te vervoeren, zijn taxi was! Dat was echt toeval. hij was zo blij als een kind dat hij ons mocht vervoeren!
We hadden enige uren over dus we hebben Madgaon goed verkend. De markt gaf het bekende beeld van een met tentzeil overdekte verzameling van stalletjes waar je de bekende waren kan kopen: thee, kruiden, eten, drinken, veel kleding, etc. en natuurlijk bloedje heet.
Daar waren we al gauw uitgekeken en eenmaal weer buiten vroegen wij de weg naar een echt winkelcentrum, if any. Nou, een ander behulpzaam mannetje bracht ons naar een hoog gebouw dat doorging voor een heuse mall: 4 verdiepingen met winkels, dwz elke verdieping bestond uit één grote ruimte met één thema, dus verdieping 1 damesmode, verdieping 2 herenmode, verdieping 3 kinderkleding en parterre was een mix van lokale snuisterijen en elektronica. Het grappige was dat als we zo'n verdieping betraden, er een verkoper met ons meeliep, per verdieping, je was dus nooit met de koopwaar alleen, daar zal wel weinig winkeldiefstal voorkomen! Gelukkig was er wel airco.
Op de top van het gebouw was een restaurant met dakterras. Daar hebben we ons laten laven. Eerst waren we de enigen (4 man personeel stond daar dus lekker te niksen, geen klanten geen werk). Op een gegeven moment kwam er een jong stelletje aan met een schattig klein hondje. Dat hondje lieten ze buiten op het dakterras vastgebonden aan zijn hondenriem lekker water drinken en een bakje hondenvoer eten, zelf zaten zij en wij binnen in de airco.
Zien we opeens op het dakterras een grote roofvogel vanuit het niets verschijnen en aanstalten maken om een snoekduik richting hondje te maken om het kleine beestje in de klauwen als versnapering lekker mee te nemen! Het baasje van het hondje nam eveneens een snoekduik naar de deur en rende schreeuwend het dakterras op, hetgeen de roofvogel de benen, i.c. de vleugels deed nemen. Hondje gered, en het arme beestje mocht nu ook binnen in de airco verder spelen.
Aangezien onze trein om 9 uur 's-avonds zou vertrekken, hadden we met onze taxichauffeur afgesproken dat hij ons om 7 uur zou komen oppikken. Hij was stipt op tijd en we waren op het station om 8 uur. Om het maar even kort te houden: de trein kwam niet om 9 uur, ook niet om 10 uur (elke keer stond er een andere vertrektijd op het elektronische bord) maar uiteindelijk om 1 uur 's-nachts, een vertraging van maar liefst 4 uur! We hebben ons behoorlijk verveeld op dat station, ook al omdat de voorzieningen daar minimaal waren. Toen we dus eindelijk om 1 uur de trein in wilden gaan, dook daar ons taximannetje op om ons te helpen onze koffers naar binnen te tillen! Zo'n man wacht dus 4 uur in de hoop op een fooitje, nou, dat heeft hij wel gekregen.
We hadden een eerste klas coupé, dwz een coupé voor 2 personen met 2 bedden boven elkaar en airco, heel privé, maar jongens, wat een bende! De ruimte lag bezaaid met lege flessen, lege koekdozen, niet gegeten chips lagen over de grond en het tafeltje verspreid, de prullenbak was overvol en er lagen stapels afval naast, de coupé was uitgewoond, en er lag vuil beddengoed waar we het kennelijk maar mee moesten doen. Niet dus.....we hebben op de bel gedrukt (niet te verwarren met de noodrem) en er kwam een treinjongen aan, die de schade bekeek, ons vertelde dat er midden in de nacht niets aan gedaan kon worden, de prullenbak bleef ook vol achter, daar kwam hij de volgende ochtend voor terug. Wel nam hij het vuile beddengoed mee en bracht ons 4 schone lakens en 2 kussenslopen. De slopen waren zo goor dat we de lakens gebruikt hebben als sloop. Aangezien we zelf na al die uren wachten kapot waren, zijn we maar gaan slapen. De volgende ochtend vroeg kwam hij met een bezem en veegde alle rotzooi uit de coupé de gang in, en vervolgens gewoon de trein uit, hup, naar buiten, de vrije natuur in. Zo doen ze dat daar, dat kon je ook wel zien: er lag
behoorlijk veel vuilnis langs de rails!
Na een treinreis van 13 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan: Kochi, officieel Ernakulam geheten, een grote havenplaats in Kerala. We moesten met al onze bagage via een viaduct over de spoorrails naar de andere kant van het station zien te komen, dat was geen probleem want er schoot een kruier op ons af die voor 100 roepies onze beide koffers op zijn hoofd (!) zette (en nog een zware rugtas over zijn schouder) en zo een flinke trap beklom, spoorweg over, grote trap weer naar beneden, en vervolgens het zaakje netjes buiten neerzette, bij de taxistandplaats.
Een taxi bracht ons snel naar onze homestay Green Woods Bethlehem in Fort Cochin , waar Sheeba, een schat van een vrouw, de scepter zwaait. We zijn daar drie dagen gebleven. Eerst hebben we de Biennale bezocht waar we ons uitstekend vermaakt hebben (zie foto's). Vooral de videofilm van Yang Zhengzhong, 922 rijstkorrels, en de videofilms van dichter/filisoof Michael Stevens waren de moeite waard.
Na de Biennale zijn we met een tuk tuk (70 roepies oftewel 98 cent per uur) rondgereden om wat bezienswaardigheden te zien. Heel imposant zijn de Chinese Vissersnetten aan de haven. Deze zijn tussen 1350 en 1450 door Chinezen in Kochi ingevoerd. Een groot net is aan palen bevestigd en wordt met grote keien als tegengewicht neergelaten op de bodem van het water, na ongeveer een kwartier wordt het net weer door 7 mannen via touwen opgehezen en de vis wordt met een schepnet uit het grote net gevist (zie foto's). Ingenieus en doeltreffend, en dat doen ze zo al zo'n 650 jaar!
Zaterdagavond zijn we naar een heel bijzonder festival geweest: vlak bij de Shiva-tempel in Kochi werd een show opgevoerd met 11 olifanten, die naast elkaar op een rij stonden en waarbij op de ruggen van die olifanten mannen symbolische voorwerpen omhoog brachten onder indringende muziek van drums en hoornen (zie film). We hebben daar 's-avonds van ongeveer 6 tot half tien gestaan, het was bijzonder om mee te maken maar voor ons Westerlingen duurde het wel wat lang en werd het wat eentonig, maar de Indiase menigte ging helemaal uit hun bol, als ware het een popconcert stonden ze mee te wuiven op de tonen van de opwindende muziek.
Overigens heeft de provincie/staat Kerala eigen regels, en één van die regels is dat ze proberen het drankmisbruik te beperken. Zo is bier sporadisch te verkrijgen, en de drie dagen dat we in Kochi waren had nog een extra slot op de bierkast: vrijdag was het Ghandi's sterfdag: nergens drank te krijgen; zaterdag was het Shiva-festival: geen bier te krijgen (teveel politie op de been!), zondag was het de eerste van de maand: dat is payday in Kerala, dus ten strengste verboden drank te verkopen want anders verzuipen de Keralanen hun hele salaris (zoals vroeger bij ons: "Ach vader, toe, drink niet meer").
Na Fort Kochi zijn we gaan doen waarvoor we naar Kerala waren gekomen: een tocht gemaakt met een houseboat (met overnachting op de boot) door de beroemde backwaters bij Alleppey. Dat is wel sjiek: een vrij grote boot, met alles erop en eraan, ook een prachtige hut met airco en aangrenzende badkamer voor ons tweeën alleen, en een
drie-koppige bemanning als ons personeel: een kapitein, een matroos, en een kok om onze maaltijden (lunch, diner, ontbijt en tussendoortjes) te verzorgen! Het kost wat maar dan heb je ook wat! Het was heel relaxed om door de backwaters (lagoons en meren) te varen, en ook heel mooi, met af en toe zicht op iemand die zichzelf in het water stond te wassen of vrouwen die de was deden, terwijl ze tot hun middel in het water stonden en het vuil uit het natte wasgoed sloegen op de besteende oever.
Na Kochi en de backwaters wilden we weer eens van het strand genieten. We hadden gehoord dat Marari Beach het mooiste was, dus hebben we drie overnachtingen geboekt bij Marari Arthunkal Beach Villa. Een prachtige kamer met airco en uitzicht op zee, dat gerund werd door een jonge eigenaar, Melvyn, die aan zijn eerste jaar bezig was. Het was ontroerend om te zien hoe hij, en zijn hele familie (moeder, vader, tante, broers) hun uiterste best deden om het ons naar de zin te maken. Maar we hadden pech: enige dagen daarvoor had er een groot festival plaats gevonden, met als gevolg dat het hele strand en de naaste omgeving bezaaid was met vuilnis. Op het strand zelf waren geen voorzieningen: geen bedden, geen parasols, nothing. Bovendien waren er in de omgeving ook geen voorzieningen: geen restaurants, alleen stalletjes met water, limonade, cola, snoep, chips!
Achteraf was het ontbreken van restaurants ons geluk: we hebben drie avonden bij onze gastheer perfect gegeten: authentiek Keralaans! De moeder was een ware chefkok: ze maakte overheerlijke gerechten die typisch voor Kerala waren en totaal verschillend van die in Goa. We hebben genoten van prawns, snapper, haai, inheemse groentes en weet ik niet wat allemaal: heel bijzonder.
Ook bijzonder was dat er 'smiddags bij de lunch heel veel vliegen waren, maar 'savonds, op dezelfde plek, bij het diner geen een! Die krengen gaan daar kennelijk vroeg naar bed ha ha.
Zelf lagen we ook vroeg in bed 'savonds: om 9 uur, dan ging de laptop aan en was het film kijken geblazen, we hadden gelukkig onze eigen huisbioscoop bij ons.
Aangezien het strand daar niets was, zijn we de volgende dag met een tuk tuk naar het hart van Marari Beach gereden. Daar was het strand wel schoon, en wat je noemt ongerept. Eindeloze zandvlaktes met helemaal niets: geen mensen, geen bedden, geen parasols, geen versnaperingen, puur natuur! Als je er van houdt: zalig! Maar geef ons maar een lekker strandbed en een parasol. Zoals onze vermaarde dichter Willem Kloos al zei: de natuur is mooi, maar je moet er wel iets te drinken bij hebben!
Uiteindelijk is het ons gelukt om aan het begin van Marari Beach bij een resort 2 strandbedden en een parasol te huren. Geen beste bedden, wel een beste prijs: 300 roepies, daar moet een kapper daar drie uur voor werken!
Wat echt vervelend voor ons was: de zee bij Marari Beach is zo wild en onstuimig met gevaarlijke onderstromingen, dat er niet in te zwemmen valt: de golven waren bijna huizenhoog! En zo is een stranddag niet uit te houden: veel te heet, we zijn gewend regelmatig de zee in te duiken.
Wilhelmientje, het is een echte waterrat, had de moed om toch te gaan zwemmen en dat lukte ook, maar ze vond het toch te eng om het nog eens te proberen. Zeker na die ervaring van vorig jaar,waarbij ze in de branding haar hand brak.
Kortom, de stranden en natuur van Kerala zijn ongerept en heel mooi, maar niet om er te recreëren. Met weemoed dachten we terug aan het heerlijke strand van Agonda. De gedachte dat we nog twee weken in Kerala zouden verblijven deed ons besluiten om eerder te vertrekken. We hebben een interne vlucht kunnen boeken en zijn nu weer terug
in Agonda. Leek de zee daar aanvankelijk woelig, na onze ervaring met de zee van Marari Beach duiken we de woeste golven van Agonda in zonder probleem: een makkie!
We genieten nu met volle tuigen!
Nou jongens, onze reis naar Kerala, dat mooie en minder mooie aspecten heeft, verliep als volgt:
Vanuit Agonda gingen we per taxi naar de stationsplaats Madgaon, en dat was een ware helse rit.
Bocht na bocht en inhaalmanoeuvres waar we allebei grijze haren van hebben gekregen, keiharde muziek waar de chauffeur vrolijk meezong, jongens, we hadden het Spaans benauwd! Wilhelmientje wagenziek van al dat gehots en geklots en bocht in bocht uit, vreselijk!
Eenmaal in Madgaon op het station aangekomen stond daar een heel behulpzaam mannetje, dat een taxichauffeur bleek te zijn en ons begeleidde naar de centrale taxibalie waar we een kaartje konden kopen voor de lokale markt. Het toeval wilde dat het nummer van de taxi dat omgeroepen werd om ons te vervoeren, zijn taxi was! Dat was echt toeval. hij was zo blij als een kind dat hij ons mocht vervoeren!
We hadden enige uren over dus we hebben Madgaon goed verkend. De markt gaf het bekende beeld van een met tentzeil overdekte verzameling van stalletjes waar je de bekende waren kan kopen: thee, kruiden, eten, drinken, veel kleding, etc. en natuurlijk bloedje heet.
Daar waren we al gauw uitgekeken en eenmaal weer buiten vroegen wij de weg naar een echt winkelcentrum, if any. Nou, een ander behulpzaam mannetje bracht ons naar een hoog gebouw dat doorging voor een heuse mall: 4 verdiepingen met winkels, dwz elke verdieping bestond uit één grote ruimte met één thema, dus verdieping 1 damesmode, verdieping 2 herenmode, verdieping 3 kinderkleding en parterre was een mix van lokale snuisterijen en elektronica. Het grappige was dat als we zo'n verdieping betraden, er een verkoper met ons meeliep, per verdieping, je was dus nooit met de koopwaar alleen, daar zal wel weinig winkeldiefstal voorkomen! Gelukkig was er wel airco.
Op de top van het gebouw was een restaurant met dakterras. Daar hebben we ons laten laven. Eerst waren we de enigen (4 man personeel stond daar dus lekker te niksen, geen klanten geen werk). Op een gegeven moment kwam er een jong stelletje aan met een schattig klein hondje. Dat hondje lieten ze buiten op het dakterras vastgebonden aan zijn hondenriem lekker water drinken en een bakje hondenvoer eten, zelf zaten zij en wij binnen in de airco.
Zien we opeens op het dakterras een grote roofvogel vanuit het niets verschijnen en aanstalten maken om een snoekduik richting hondje te maken om het kleine beestje in de klauwen als versnapering lekker mee te nemen! Het baasje van het hondje nam eveneens een snoekduik naar de deur en rende schreeuwend het dakterras op, hetgeen de roofvogel de benen, i.c. de vleugels deed nemen. Hondje gered, en het arme beestje mocht nu ook binnen in de airco verder spelen.
Aangezien onze trein om 9 uur 's-avonds zou vertrekken, hadden we met onze taxichauffeur afgesproken dat hij ons om 7 uur zou komen oppikken. Hij was stipt op tijd en we waren op het station om 8 uur. Om het maar even kort te houden: de trein kwam niet om 9 uur, ook niet om 10 uur (elke keer stond er een andere vertrektijd op het elektronische bord) maar uiteindelijk om 1 uur 's-nachts, een vertraging van maar liefst 4 uur! We hebben ons behoorlijk verveeld op dat station, ook al omdat de voorzieningen daar minimaal waren. Toen we dus eindelijk om 1 uur de trein in wilden gaan, dook daar ons taximannetje op om ons te helpen onze koffers naar binnen te tillen! Zo'n man wacht dus 4 uur in de hoop op een fooitje, nou, dat heeft hij wel gekregen.
We hadden een eerste klas coupé, dwz een coupé voor 2 personen met 2 bedden boven elkaar en airco, heel privé, maar jongens, wat een bende! De ruimte lag bezaaid met lege flessen, lege koekdozen, niet gegeten chips lagen over de grond en het tafeltje verspreid, de prullenbak was overvol en er lagen stapels afval naast, de coupé was uitgewoond, en er lag vuil beddengoed waar we het kennelijk maar mee moesten doen. Niet dus.....we hebben op de bel gedrukt (niet te verwarren met de noodrem) en er kwam een treinjongen aan, die de schade bekeek, ons vertelde dat er midden in de nacht niets aan gedaan kon worden, de prullenbak bleef ook vol achter, daar kwam hij de volgende ochtend voor terug. Wel nam hij het vuile beddengoed mee en bracht ons 4 schone lakens en 2 kussenslopen. De slopen waren zo goor dat we de lakens gebruikt hebben als sloop. Aangezien we zelf na al die uren wachten kapot waren, zijn we maar gaan slapen. De volgende ochtend vroeg kwam hij met een bezem en veegde alle rotzooi uit de coupé de gang in, en vervolgens gewoon de trein uit, hup, naar buiten, de vrije natuur in. Zo doen ze dat daar, dat kon je ook wel zien: er lag
behoorlijk veel vuilnis langs de rails!
Na een treinreis van 13 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan: Kochi, officieel Ernakulam geheten, een grote havenplaats in Kerala. We moesten met al onze bagage via een viaduct over de spoorrails naar de andere kant van het station zien te komen, dat was geen probleem want er schoot een kruier op ons af die voor 100 roepies onze beide koffers op zijn hoofd (!) zette (en nog een zware rugtas over zijn schouder) en zo een flinke trap beklom, spoorweg over, grote trap weer naar beneden, en vervolgens het zaakje netjes buiten neerzette, bij de taxistandplaats.
Een taxi bracht ons snel naar onze homestay Green Woods Bethlehem in Fort Cochin , waar Sheeba, een schat van een vrouw, de scepter zwaait. We zijn daar drie dagen gebleven. Eerst hebben we de Biennale bezocht waar we ons uitstekend vermaakt hebben (zie foto's). Vooral de videofilm van Yang Zhengzhong, 922 rijstkorrels, en de videofilms van dichter/filisoof Michael Stevens waren de moeite waard.
Na de Biennale zijn we met een tuk tuk (70 roepies oftewel 98 cent per uur) rondgereden om wat bezienswaardigheden te zien. Heel imposant zijn de Chinese Vissersnetten aan de haven. Deze zijn tussen 1350 en 1450 door Chinezen in Kochi ingevoerd. Een groot net is aan palen bevestigd en wordt met grote keien als tegengewicht neergelaten op de bodem van het water, na ongeveer een kwartier wordt het net weer door 7 mannen via touwen opgehezen en de vis wordt met een schepnet uit het grote net gevist (zie foto's). Ingenieus en doeltreffend, en dat doen ze zo al zo'n 650 jaar!
Zaterdagavond zijn we naar een heel bijzonder festival geweest: vlak bij de Shiva-tempel in Kochi werd een show opgevoerd met 11 olifanten, die naast elkaar op een rij stonden en waarbij op de ruggen van die olifanten mannen symbolische voorwerpen omhoog brachten onder indringende muziek van drums en hoornen (zie film). We hebben daar 's-avonds van ongeveer 6 tot half tien gestaan, het was bijzonder om mee te maken maar voor ons Westerlingen duurde het wel wat lang en werd het wat eentonig, maar de Indiase menigte ging helemaal uit hun bol, als ware het een popconcert stonden ze mee te wuiven op de tonen van de opwindende muziek.
Overigens heeft de provincie/staat Kerala eigen regels, en één van die regels is dat ze proberen het drankmisbruik te beperken. Zo is bier sporadisch te verkrijgen, en de drie dagen dat we in Kochi waren had nog een extra slot op de bierkast: vrijdag was het Ghandi's sterfdag: nergens drank te krijgen; zaterdag was het Shiva-festival: geen bier te krijgen (teveel politie op de been!), zondag was het de eerste van de maand: dat is payday in Kerala, dus ten strengste verboden drank te verkopen want anders verzuipen de Keralanen hun hele salaris (zoals vroeger bij ons: "Ach vader, toe, drink niet meer").
Na Fort Kochi zijn we gaan doen waarvoor we naar Kerala waren gekomen: een tocht gemaakt met een houseboat (met overnachting op de boot) door de beroemde backwaters bij Alleppey. Dat is wel sjiek: een vrij grote boot, met alles erop en eraan, ook een prachtige hut met airco en aangrenzende badkamer voor ons tweeën alleen, en een
drie-koppige bemanning als ons personeel: een kapitein, een matroos, en een kok om onze maaltijden (lunch, diner, ontbijt en tussendoortjes) te verzorgen! Het kost wat maar dan heb je ook wat! Het was heel relaxed om door de backwaters (lagoons en meren) te varen, en ook heel mooi, met af en toe zicht op iemand die zichzelf in het water stond te wassen of vrouwen die de was deden, terwijl ze tot hun middel in het water stonden en het vuil uit het natte wasgoed sloegen op de besteende oever.
Na Kochi en de backwaters wilden we weer eens van het strand genieten. We hadden gehoord dat Marari Beach het mooiste was, dus hebben we drie overnachtingen geboekt bij Marari Arthunkal Beach Villa. Een prachtige kamer met airco en uitzicht op zee, dat gerund werd door een jonge eigenaar, Melvyn, die aan zijn eerste jaar bezig was. Het was ontroerend om te zien hoe hij, en zijn hele familie (moeder, vader, tante, broers) hun uiterste best deden om het ons naar de zin te maken. Maar we hadden pech: enige dagen daarvoor had er een groot festival plaats gevonden, met als gevolg dat het hele strand en de naaste omgeving bezaaid was met vuilnis. Op het strand zelf waren geen voorzieningen: geen bedden, geen parasols, nothing. Bovendien waren er in de omgeving ook geen voorzieningen: geen restaurants, alleen stalletjes met water, limonade, cola, snoep, chips!
Achteraf was het ontbreken van restaurants ons geluk: we hebben drie avonden bij onze gastheer perfect gegeten: authentiek Keralaans! De moeder was een ware chefkok: ze maakte overheerlijke gerechten die typisch voor Kerala waren en totaal verschillend van die in Goa. We hebben genoten van prawns, snapper, haai, inheemse groentes en weet ik niet wat allemaal: heel bijzonder.
Ook bijzonder was dat er 'smiddags bij de lunch heel veel vliegen waren, maar 'savonds, op dezelfde plek, bij het diner geen een! Die krengen gaan daar kennelijk vroeg naar bed ha ha.
Zelf lagen we ook vroeg in bed 'savonds: om 9 uur, dan ging de laptop aan en was het film kijken geblazen, we hadden gelukkig onze eigen huisbioscoop bij ons.
Aangezien het strand daar niets was, zijn we de volgende dag met een tuk tuk naar het hart van Marari Beach gereden. Daar was het strand wel schoon, en wat je noemt ongerept. Eindeloze zandvlaktes met helemaal niets: geen mensen, geen bedden, geen parasols, geen versnaperingen, puur natuur! Als je er van houdt: zalig! Maar geef ons maar een lekker strandbed en een parasol. Zoals onze vermaarde dichter Willem Kloos al zei: de natuur is mooi, maar je moet er wel iets te drinken bij hebben!
Uiteindelijk is het ons gelukt om aan het begin van Marari Beach bij een resort 2 strandbedden en een parasol te huren. Geen beste bedden, wel een beste prijs: 300 roepies, daar moet een kapper daar drie uur voor werken!
Wat echt vervelend voor ons was: de zee bij Marari Beach is zo wild en onstuimig met gevaarlijke onderstromingen, dat er niet in te zwemmen valt: de golven waren bijna huizenhoog! En zo is een stranddag niet uit te houden: veel te heet, we zijn gewend regelmatig de zee in te duiken.
Wilhelmientje, het is een echte waterrat, had de moed om toch te gaan zwemmen en dat lukte ook, maar ze vond het toch te eng om het nog eens te proberen. Zeker na die ervaring van vorig jaar,waarbij ze in de branding haar hand brak.
Kortom, de stranden en natuur van Kerala zijn ongerept en heel mooi, maar niet om er te recreëren. Met weemoed dachten we terug aan het heerlijke strand van Agonda. De gedachte dat we nog twee weken in Kerala zouden verblijven deed ons besluiten om eerder te vertrekken. We hebben een interne vlucht kunnen boeken en zijn nu weer terug
in Agonda. Leek de zee daar aanvankelijk woelig, na onze ervaring met de zee van Marari Beach duiken we de woeste golven van Agonda in zonder probleem: een makkie!
We genieten nu met volle tuigen!
-
12 Februari 2015 - 08:14
Lot:
Ik ben benieuwd naar de foto's! Nog een dikke twee weken en dan is jullie overwinter avontuur in India alweer voorbij.. Geniet er nog van.
X -
12 Februari 2015 - 08:36
Vincent:
Dag reizigers,
Wat een geduld moet je hebben om van A naar B te komen zeg. Ik dacht dat de NS al erg was. Het even afzien maar dan zie je ook wat moois. En zoals een beroemd dichter ooit schreef: ligt den vloer bezaait met vreten, is het niet erg als het spul Croky zal heten!
Nou, geniet nog twee weekjes van het strand in Agonda, lekker bruin worden.
Groetjes en tot snel -
12 Februari 2015 - 13:17
Marieke:
Nog even lekker genieten de laatste weekjes en dan weer terug in het koude NL!
Leuk om jullie avonturen te lezen!!
Komen jullie in Indiase kledij op onze bruiloft hi hi
-
13 Februari 2015 - 10:23
Alice:
Wat een mooi verslag weer,jullie genieten enorm volgens mij.
Wel een zielig verhaal van dat hondje.
liefs zussie -
13 Februari 2015 - 11:50
Jennie:
Alle zintuigen worden geprikkeld als ik het reisverslag lees. Je moet er geweest zijn om je hiervan iets bij voor te stellen!! Wij waren er maar 3 weken......geweldig verslag Boy, je kunt zo solliciteren bij Floortje!! -
13 Februari 2015 - 14:21
Lot:
Mooi hoor met die foto's erbij! En vooral het eten ziet er lekker uit. Kan niet wachten op de Indiase avond vol lekkernijen -
13 Februari 2015 - 14:35
Lot :
Hmm de rest van m'n verhaal is verdwenen.. Wat ik nog had geschreven..
Lana ligt als een roosje te slapen na een ochtend vol dansen, zingen en de polonaise lopen. Lana zegt dat 'Nana en ambom' met vakantie zijn maar het heeft nu lang genoeg geduurd..
Tot gauw. X van ons -
13 Februari 2015 - 18:07
Fem:
Geweldige foto's, echt heel mooi en inderdaad Boy als ik jou was, zou ik eens een nieuwe hobby uitproberen en een boek gaan schrijven! Ik mis jullie inmiddels wel al dus ik verheug me om over 2 weken jullie verjaardag te vieren. Xx van ons -
14 Februari 2015 - 01:20
Cisca:
Zo, zo,
Dat is niet gering wat jullie hebben meegemaakt.
Het verkeer doet me sterk denken aan de roekeloze rijstijl in Indonesië, waar we in bus, taxi's en auto's zéér gevaarlijke situaties hebben meegemaakt. En toch begonnen we er aan te wennen.
De treinreis is hilarisch om te lezen. Een beeldende beschrijving, Boy!
Nog een paar weken genieten en indrukken opdoen, voordat jullie huiswaarts gaan. Wees voorzichtig met zwemmen in zee.
Let goed op elkaar en op je strandstoel.
Liefs -
17 Februari 2015 - 09:45
Nick:
Zozo, wat een rust. Fijn dat jullie de hele dag kunnen luieren en zoveel personeel hebben rondrennen, dat zal toch wel een heel stuk anders zijn als thuis he, wink wink.
Ziet er maar mooi uit, hebben jullie naast foto's van het strand ook foto's van de stad zelf, het verkeer, de mensen? Zijn er veel buitenlanders of zijn jullie de enigen?
Van het weekend kort carnaval gevierd in Maastricht met Lana als Sesje. Deze week moet ik gewoon werken en 's avonds is het nogal rumoerig aangezien ik midden op het uitgaansplein zit. Maar ik slaap er gelukkig doorheen.
Tot eind volgende week alweer!
-
19 Februari 2015 - 10:10
Lot:
Over 8 nachtjes zitten jullie alweer thuis op de bank na te genieten van jullie overwinter reis naar India. Hopelijk begint de lente over niet al te lange tijd en kunnen jullie hier verder genieten van het mooie weer..
Wij hebben jullie gemist maar vooral Lana vraagt met regelmaat naar haar Nana en Ambom. Ze kan niet wachten jullie weer te zien.
Alvast veel plezier met je verjaardag morgen mam! XX
Tot over een ruime week.
kus Lana, Lot en Vince
-
19 Februari 2015 - 11:29
L:
Nana ambon stout! -
19 Februari 2015 - 16:41
Nick:
By the way, mocht ik die B&O stereo nou echt meenemen? Hebben jullie die niet meer nodig?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
