Nog wat verdere avonturen op Koh Chang...
Door: Wilhelmien en Boy
Blijf op de hoogte en volg Wilhelmien & Boy
14 Februari 2014 | Thailand, Bangkok
Ja lieve mensen, in het algemeen valt er weinig te melden als je leven bestaat uit ontwaken, ontbijten, naar swimming pool of bounty strand, eten, drinken, lezen, slapen, oooh wat kan het leven toch mooi zijn!
De laatste week van ons fitness abonnement in het Mercure gingen wij elke dag naar de swimming pool. Maar wat wil het geval: omdat wij relatief lang bivakkeren in ons Bailan View resortje (deze keer ca. 7 weken voordat wij naar elders gaan), heeft de grote zwarte hond die daar het terrein bewoont en bewaakt, besloten dat wij tot zijn kudde behoren en/of ook één van zijn baasjes zijn, hoe het precies zit of hoe hij denkt weten we niet. In elk geval, zodra wij te voorschijn komen en hij ons ziet, veert hij uit zijn favoriete positie (languit liggend op de grond) overeind, komt ons kwispelstaartend tegemoet en loopt met ons mee, welke richting wij ook inslaan.
De eerste keer dat hij dat begon te doen en wij richting Mercure liepen, kwam hij halverwege op het territorium van een drietal andere honden, dus na een charge van dit drietal koos hij het hazenpad, of liever gezegd juist niet: hij verliet B. en W. de Haas en keerde ijlings terug naar zijn honk.
De volgende dag echter, stond hij weer paraat en huppelde blij en dom met tong uit de bek met ons mee. En wij maar denken: straks, vlak bij het Mercure, heb je die andere honden weer en dan gaat hij snel weer terug. Helaas, de honden hadden die dag kennelijk een baaldag, ze waren er niet! Moet je je voorstellen: komen we bij het chique Mercure, grote poort, camera's, beveiligingsmedewerkers in uniform met witte handschoentjes, en wij komen aan met een vrij grote straathond! Wat moet je dan doen? Tja, die hond is niet van ons, we lopen gewoon door. Jammer, de hond ook. De beveiligingsmedewerkers laten dit niet toe: eerst schreeuwen, dan kiezel- en grotere stenen oprapen en naar onze arme tijdelijke trouwe viervoeter gooien, vreselijk! Gelukkig koos hij weer het (niet) hazenpad, voordat hij gestenigd werd.
Na een maand Koh Chang geen Mercure meer, maar lekker met de scooter naar het prachtige bounty strand (voor de kenners: Klong Kloi Beach, Bang Bao, Koh Chang). Daar is het goed en vertrouwd toeven: heerlijke grote, ruime ligbedden die gratis zijn als je een consumptie neemt. Een consumptie neemt? ha ha, we own the place!
Het zeewater is daar heerlijk. In de eerste dagen was het wat koel, maar al enige tijd is het weer het warme badwater dat we gewend zijn. En daar is het dus gebeurd: op een dag waren de golven hoog en wat woester dan normaal, heerlijk! Maar ja, om door de branding weer op het strand te komen moet je wel door een sterke stroming en daar is Wilhelmientje omver geblazen, gestoten en gevallen, op haar linkerhand, dat deed pijn! Maar ja, de pijn zakte en er was niet veel te zien. De volgende ochtend toch maar voor alle zekerheid naar de Bang Bao clinic waar geconstateerd werd dat de hand niet gebroken was (hij was niet rood), dus werd hij ingezalfd en in verband verbonden met de mededeling dat het na een dag of 10 weer goed moest zijn. Maar dat was het dus niet: na 2 weken was het nog steeds heel pijnlijk als er op de handpalm druk werd uitgeoefend, dus wij naar de grote clinic bij White Sands.
Daar was het allemaal heel wat professioneler: om een lang verhaal kort te maken: er werden wat röntgenfoto's gemaakt van de hand en jawel hoor, er was duidelijk een breuk te zien in het middenhandsbeentje.
De dienstdoende arts vertelde dat hij een voorlopig gipsverbandje ging aanleggen, maar dat hij de röntgenfoto's doorstuurde naar de specialist (een orthopedisch chirurg) in het Bangkok Hospital in Trat en dat we daar zsm, liefst meteen de volgende ochtend, naar toe moesten gaan voor definitief consult en gipsverband. Zij zouden alles regelen, wij hoefden slechts de volgende ochtend om 9 uur weer in White Sands clinic te zijn.
Dat deden we dus, maar het werd nog wel even spannend: We komen 8.45 binnen in de clinic in White sands, en wij maar denken: we stappen in de ambulance en hup, even een verbandje halen bij de beenderendokter. Nee hoor: Wilhelmientje krijgt te horen dat ze absoluut niets meer mag eten en drinken. ze moet nuchter blijven! Voor een gipsverbandje???? Angstzweet bij ons, wat staat er te gebeuren, men hield kennelijk ernstig rekening met een mogelijk acute operatie!
De rit naar de ferry, de ferryreis zelf, en daarna nog een half uur naar het hospitaal in Trat, totaal een reistijd van bijna 2 uur, zijn we bedrukt en stil. Eenmaal in het ziekenhuis in Trat wordt dat er niet beter op: we komen de ambulance uit en er staat al een rolstoel voor Wilhelmientje klaar. Een rolstoel? Ze heeft het deze keer aan haar hand, niet haar knie! Een rolstoel is kennelijk standaardprocedure voor operatiepatiënten: die mogen niet vallen etc.
Binnen wordt ze naar een bed gereden, daar moet ze niet op gaan zitten, maar liggen. Je kan niet anders denken dan dat ze acuut geopereerd gaat worden, we hebben het Spaans benauwd. Maar ja, dat gaan we niet toestaan, toch? Enfin, er komt een Thaïse meneer binnen die zich keurig voorstelt als de orthopedisch chirurg, hij heeft de
röntgenfoto's op zijn tablet staan, laat ze zien en legt uit dat er 2 mogelijkheden zijn: opereren en een schroef door het bot aanbrengen om de boel bij elkaar te houden, of een gipsverband. Het wordt gelukkig een stevig gipsverband! Over 2 weken terugkomen en dan verder kijken. Dat mag ook een paar dagen na die 2 weken in Nederland. Wel een opluchting dat er niet geopereerd hoeft te worden!
Inmiddels gaan we weer verder met onze vakantie. Big brother is watching us: gisteren wilden we de bromfiets bestijgen om naar het strand te rijden, maar van diverse kanten kwamen de autochtonen aangesneld om ons te vertellen dat de weg naar Klong Kloi Beach (iedereen weet dus dat we daar naar toe rijden!) nat was en dus gevaarlijk wegens slipgevaar en madame (= Wilhelmien) mag absoluut niet vallen dus pappa (=Boy) mag dus niet de bromfiets gebruiken! We moesten ca. 2 uur wachten en dan was het weer droog, ook de gevaarlijke weg naar Klong Kloi Beach! Er was er zelfs één, n.l. de plaatselijke fruitverkoopster, die zelf speciaal op de brommer naar ons
toegekomen was om ons te verbieden op de brommer te stappen ha ha.
We blijven op Koh Chang tot 22 februari, daarna gaan we de laatste week in een heel comfortabel hotel (Eurostar) in Jomtien. Lekker dicht bij de avondmarkt, gewone dagmarkt en vooral de grote, chique mall met veel shops en restaurants. Want na 7 weken verstoken te zijn geweest van een stad met winkels e.d. is er enige behoefte ontstaan om eens lekker te shoppen...
De laatste week van ons fitness abonnement in het Mercure gingen wij elke dag naar de swimming pool. Maar wat wil het geval: omdat wij relatief lang bivakkeren in ons Bailan View resortje (deze keer ca. 7 weken voordat wij naar elders gaan), heeft de grote zwarte hond die daar het terrein bewoont en bewaakt, besloten dat wij tot zijn kudde behoren en/of ook één van zijn baasjes zijn, hoe het precies zit of hoe hij denkt weten we niet. In elk geval, zodra wij te voorschijn komen en hij ons ziet, veert hij uit zijn favoriete positie (languit liggend op de grond) overeind, komt ons kwispelstaartend tegemoet en loopt met ons mee, welke richting wij ook inslaan.
De eerste keer dat hij dat begon te doen en wij richting Mercure liepen, kwam hij halverwege op het territorium van een drietal andere honden, dus na een charge van dit drietal koos hij het hazenpad, of liever gezegd juist niet: hij verliet B. en W. de Haas en keerde ijlings terug naar zijn honk.
De volgende dag echter, stond hij weer paraat en huppelde blij en dom met tong uit de bek met ons mee. En wij maar denken: straks, vlak bij het Mercure, heb je die andere honden weer en dan gaat hij snel weer terug. Helaas, de honden hadden die dag kennelijk een baaldag, ze waren er niet! Moet je je voorstellen: komen we bij het chique Mercure, grote poort, camera's, beveiligingsmedewerkers in uniform met witte handschoentjes, en wij komen aan met een vrij grote straathond! Wat moet je dan doen? Tja, die hond is niet van ons, we lopen gewoon door. Jammer, de hond ook. De beveiligingsmedewerkers laten dit niet toe: eerst schreeuwen, dan kiezel- en grotere stenen oprapen en naar onze arme tijdelijke trouwe viervoeter gooien, vreselijk! Gelukkig koos hij weer het (niet) hazenpad, voordat hij gestenigd werd.
Na een maand Koh Chang geen Mercure meer, maar lekker met de scooter naar het prachtige bounty strand (voor de kenners: Klong Kloi Beach, Bang Bao, Koh Chang). Daar is het goed en vertrouwd toeven: heerlijke grote, ruime ligbedden die gratis zijn als je een consumptie neemt. Een consumptie neemt? ha ha, we own the place!
Het zeewater is daar heerlijk. In de eerste dagen was het wat koel, maar al enige tijd is het weer het warme badwater dat we gewend zijn. En daar is het dus gebeurd: op een dag waren de golven hoog en wat woester dan normaal, heerlijk! Maar ja, om door de branding weer op het strand te komen moet je wel door een sterke stroming en daar is Wilhelmientje omver geblazen, gestoten en gevallen, op haar linkerhand, dat deed pijn! Maar ja, de pijn zakte en er was niet veel te zien. De volgende ochtend toch maar voor alle zekerheid naar de Bang Bao clinic waar geconstateerd werd dat de hand niet gebroken was (hij was niet rood), dus werd hij ingezalfd en in verband verbonden met de mededeling dat het na een dag of 10 weer goed moest zijn. Maar dat was het dus niet: na 2 weken was het nog steeds heel pijnlijk als er op de handpalm druk werd uitgeoefend, dus wij naar de grote clinic bij White Sands.
Daar was het allemaal heel wat professioneler: om een lang verhaal kort te maken: er werden wat röntgenfoto's gemaakt van de hand en jawel hoor, er was duidelijk een breuk te zien in het middenhandsbeentje.
De dienstdoende arts vertelde dat hij een voorlopig gipsverbandje ging aanleggen, maar dat hij de röntgenfoto's doorstuurde naar de specialist (een orthopedisch chirurg) in het Bangkok Hospital in Trat en dat we daar zsm, liefst meteen de volgende ochtend, naar toe moesten gaan voor definitief consult en gipsverband. Zij zouden alles regelen, wij hoefden slechts de volgende ochtend om 9 uur weer in White Sands clinic te zijn.
Dat deden we dus, maar het werd nog wel even spannend: We komen 8.45 binnen in de clinic in White sands, en wij maar denken: we stappen in de ambulance en hup, even een verbandje halen bij de beenderendokter. Nee hoor: Wilhelmientje krijgt te horen dat ze absoluut niets meer mag eten en drinken. ze moet nuchter blijven! Voor een gipsverbandje???? Angstzweet bij ons, wat staat er te gebeuren, men hield kennelijk ernstig rekening met een mogelijk acute operatie!
De rit naar de ferry, de ferryreis zelf, en daarna nog een half uur naar het hospitaal in Trat, totaal een reistijd van bijna 2 uur, zijn we bedrukt en stil. Eenmaal in het ziekenhuis in Trat wordt dat er niet beter op: we komen de ambulance uit en er staat al een rolstoel voor Wilhelmientje klaar. Een rolstoel? Ze heeft het deze keer aan haar hand, niet haar knie! Een rolstoel is kennelijk standaardprocedure voor operatiepatiënten: die mogen niet vallen etc.
Binnen wordt ze naar een bed gereden, daar moet ze niet op gaan zitten, maar liggen. Je kan niet anders denken dan dat ze acuut geopereerd gaat worden, we hebben het Spaans benauwd. Maar ja, dat gaan we niet toestaan, toch? Enfin, er komt een Thaïse meneer binnen die zich keurig voorstelt als de orthopedisch chirurg, hij heeft de
röntgenfoto's op zijn tablet staan, laat ze zien en legt uit dat er 2 mogelijkheden zijn: opereren en een schroef door het bot aanbrengen om de boel bij elkaar te houden, of een gipsverband. Het wordt gelukkig een stevig gipsverband! Over 2 weken terugkomen en dan verder kijken. Dat mag ook een paar dagen na die 2 weken in Nederland. Wel een opluchting dat er niet geopereerd hoeft te worden!
Inmiddels gaan we weer verder met onze vakantie. Big brother is watching us: gisteren wilden we de bromfiets bestijgen om naar het strand te rijden, maar van diverse kanten kwamen de autochtonen aangesneld om ons te vertellen dat de weg naar Klong Kloi Beach (iedereen weet dus dat we daar naar toe rijden!) nat was en dus gevaarlijk wegens slipgevaar en madame (= Wilhelmien) mag absoluut niet vallen dus pappa (=Boy) mag dus niet de bromfiets gebruiken! We moesten ca. 2 uur wachten en dan was het weer droog, ook de gevaarlijke weg naar Klong Kloi Beach! Er was er zelfs één, n.l. de plaatselijke fruitverkoopster, die zelf speciaal op de brommer naar ons
toegekomen was om ons te verbieden op de brommer te stappen ha ha.
We blijven op Koh Chang tot 22 februari, daarna gaan we de laatste week in een heel comfortabel hotel (Eurostar) in Jomtien. Lekker dicht bij de avondmarkt, gewone dagmarkt en vooral de grote, chique mall met veel shops en restaurants. Want na 7 weken verstoken te zijn geweest van een stad met winkels e.d. is er enige behoefte ontstaan om eens lekker te shoppen...
-
14 Februari 2014 - 19:04
Vincent, Lana En Charlotte :
Gelukkig vooralsnog een goed einde met de breuk. Hopelijk blijkt ie bij thuiskomst al ver genezen.
Geniet nog van de laatste 2 weken!
X -
15 Februari 2014 - 10:52
Alice:
Wel erg gelachen om het verhaal van die hond!!! nog veel plezier daar xx
-
15 Februari 2014 - 12:19
Fem:
Wat een pech toch weer he. Gelukkig kunnen jullie het naast je neerleggen en nog ff genieten! Doe dat dan ook maar want eenmaal terug ga je het wesr missen. Hier gaat alles zijn gangetje. Weer aan het werk maar dat gaat prima met Mijsje erbij. Er wordt goed voor haar gezorgd.
Xxx -
17 Februari 2014 - 21:06
Jorrit:
Oh oh, wat een pech voor Wilhelmien, eerst al de knie, nu ook nog haar hand. Wel fijn dat jullie toch nog kunnen genieten, jullie klinken nog vrij laconiek gezien de omstandigheden! En ook best kek, dan roze gips. Daarnaast mooi om te horen dat de plaatselijke bevolking goed op jullie let: dat zijn geen grappen, om zo maar de brommer te pakken met een hand in het gips! Ik heb daar met Marieke achterop ook op een scooter gereden, da's normaal gesproken al best linke soep, laat staan als het beter is als je niet valt!
Geniet nog van de laatste weken en tot ziens terug in ons voor winterse begrippen niet eens zo heel koude kikkerlandje. En herstel ze!
Jorrit -
22 Februari 2014 - 22:19
Cisca:
Wilhelmien, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Die zullen jullie wel uitbundig gevierd hebben.
Wel rustig aan met je knie en hand. Gelukkig is het nog vrij goed afgelopen met je hand en konden jullie weer verder crossen over het eiland.
Héél veel plezier in Jomtien en shop ze.
-
26 Februari 2014 - 14:54
Cisca:
Boyke,
Van harte gefeliciteerd. Volgens mij zijn jullie nog in Thaai Thaai land. Weet het niet zeker.
In ieder geval wensen we jou een fijne verjaardag toe waar je ook bent. -
27 Februari 2014 - 14:02
Nickela:
Welke en Boyke, nog even en dan zit het er alweer op! Zijn de koffers al bijna gepakt of is dat niet nodig met de Kindle?
Hier gaat alles prima, carnaval breekt bijna los en thoes is alles spic en span!
Goeie reis alvast en het bier staat koud voor zondag! -
28 Februari 2014 - 02:02
Boy & Wilhelmien:
Alles prima hier, de koffer is snel gepakt (we dragen hier alleen maar badkleding ha ha) en dat het bier zondag koud staat is heel goed nieuws! Tot dan! -
28 Februari 2014 - 04:12
Mam:
Die kindle is het beste en handigste wat ik bij me heb. Volgende keer blijft de koffer thuis. tot zondag -
01 Maart 2014 - 16:39
Nickela:
Het beste en handigste? Do you hear that boy? Next time you ou can stay home as well !! -
03 Maart 2014 - 12:45
Ine :
Nou dat is ook wat met je hand, maar gelukkig kunnen jullie toch nog genietenvan de mooie stranden.Nog een fijn verblijf! Ine Ps de verdere verhalen krijfen we nog wel van jullie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
